Այսօր կրկին Սյունիքի մարզի ՏԵՂ գյուղում էի: Ցավը, որ զգացի խորն էր ու մեծ: Ցավ, որի հիմնական մեղավորները ներկայիս գործող իշխանություններն են:

Մեծագույն ցավ եմ ապրում նրանց համար, ովքեր այս կամ այն պատճառով այսօր մասնակից դարձան իմ` հերոս Աբգարի հոր դեմ կազմակերպված զազրելի արշավին։ Կատարվածը ցավալի էր, թե՛ իր բնույթով, թե՛ չհասկացվածությամբ, թե՛, ցավոք, ուղղորդմամբ:

Հայաստանը երբեք չի ունեցել ավելի թույլ իշխանություն, քան ներկա ոչ բարովը: Անգամ լուսահոգի Վլադիմիր Մովսիսյանն իր կարճատև կառավարման ընթացքում՝ «ֆիդայական» բեսպրեդելի պայմաններում, ավելի մեծ հենարան ուներ, քան սրանք: Չկա գեթ մեկ սոցիալական, հասարակական խումբ, ազգային կառույց, որը կարող է լինել սրանց հենարանը: Պնակալեզները և դեբիլները հաշիվ չեն, դրանք անկախ քանակից, երբեք հենարան լինել չեն կարող: Մնում է միայն բիրտ ոստիկանական ուժը և իրավապահ համակարգը, որոնք միշտ էլ սպասարկել են գործող իշխանությանը: Այլ հարց, թե դրանք ինչ կեցվածք կընդունեն այն պահին, երբ կզգան, որ սրանք կորցնում են իշխանությունը: Միանշանակ կսկսեն ծառայել նոր տերերին, ոտատակ անելով նախկին դարձողներին, այսինքն՝ ինչպես միշտ:

Հարգելի՛ պարոն Կլաար, Մինչ այսօր Դուք հայտարարում էիք, որ ԵՄ առաքելության շրջանակներում շատ «թափանցիկ» աշխատում եք Ադրբեջանի հետ և շաբաթը մեկ նախապես տեղեկացնում եք դիտարկման ժամանակացույցի մասին, Ձեր «թափանցիկ» գործելաոճին Ադրբեջանը պատասխանում է «ներթափանցիկ» գործելաոճով։

Շինծու և պարտադրված ժողովրդավարությունը, որի քողի տակ արդեն հարյուրամյակներ շարունակ երկրների կառավարման վահանակի առջև են տեղադրվում փողոցից բերված տգետ ու չտես դրածոները և խամաճիկները, իսկ այդ զանգվածը, անձնական շահագրգռություններից բացի չի գնահատում ոչինչ, առավել ևս հանրային, հասարակական շահը: Գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար, բացարձակապես անտեսում է այն և ձևավորել է մի միջավայր, որտեղ պարբերաբար ոչնչացնելով ազնվականությանը՝ արմատապես վտանգվել է ազգային համահավաք գիտակցությունը, ոտնահարվել ազգային սրբություններն ու արժեքները՝ ինքնության, հոգեբանության, մտածողության, կենցաղի, ավանդույթների, վարքականոնների, նույնիսկ, լեզվի և բառապաշարի առումով...

Երեկ Թուրքիայի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուն հայտարարել է, որ «Ադրբեջանը կդժվարանար վերցնել Ղարաբաղը, եթե թուրքական ԱԹՍ-ներ և այլ զինատեսակներ չարտադրվեին»:

Սիրելի հայրենակիցներ, ազգի համար սրտացավորեն մտածող հայրենասերներ, փորձում եմ աչք փակել այս ամենի վրա, սակայն սիրտս պայթում է զայրույթի ցավից, մռնչացող առյուծի նման ուզում եմ գոռալ` ի՛մ սևազգեստ ազգ։

Ապրիլի 10-ին, պատմաբան, ճշմարիտ հայագիտության կրող ու նվիրյալ ԱՐՏԱԿ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆԻ ծննդյան օրն էր: ...Կարո՞ղ է պատահել այնպես, որ հայը, ծնված չլինելով Հայաստանում, Հայոց աշխարհի ու մեր ամեն պատմական գավառի մասին դարերի համար մնայուն, ֆունդամենտալ աշխատություններ գրի այնպես, որ, ասես, ամբողջ կյանքում այդ վայրերում է ապրել:

Սիսիանի գյուղերում հայախոս երկու ադրբեջանցիներ են հայտնվել: Ավելին՝ նստել մարդկանց հետ ասել-խոսել, ջան ասել, ջան լսել, կերել խմել դուրս են եկել: Այնուհետև, հաջորդ գյուղում, ուտուշ խմուշից, ճամփա դնելուց հետո նոր, պատահաբար պետք է պարզվի, որ վերջիններս ադրբեջանցիներ են:

Արդեն 120 օր Արցախը շրջափակված է ադրբեջանցի զինյալ ու անզեն ելուզակներով, խաղաղապահական պարտականությամբ ռուս դիտորդներով, միջազգային կազմակերպությունների սին հայտարարություններով: Սակայն շրջափակումն առավել սաստիկ բնույթ է ստանում հայ ժողովրդի մեծամասնության անտարբերությամբ, և անգամ՝ որոշ հատվածների գաղտնի ու անթաքույց խրախուսանքով: